Η ζωή μετά το θάνατο είναι ένα θέμα που δεν έπαψε να απασχολεί τους ανθρώπους από την αρχαιότητα έως και σήμερα. Χιλιάδες άνθρωποι είναι αυτοί που πιστεύουν ότι μετά το θάνατο τους περιμένει μία νέα ζωή που θα ζούνε κοντά στους αγαπημένους τους. Σε αυτό το θέμα θα δούμε την ζωή μετά το θάνατο ως φαινόμενο όπως το αντιμετώπιζαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, ο Χριστιανισμός, αλλά και οι σύγχρονοι επιστήμονες.
Η ζωή μετά τον θάνατο στο Σωκράτη
Ο θάνατος του Σωκράτη είναι ένα ιδιαίτερης σημασίας γεγονός το οποίο χάραξε στις ψυχές των φιλοσόφων την ελπίδα ότι μπορεί να υπάρξει αιωνιότητα. Αρκετά μεγάλο ενδιαφέρον υπάρχει στο ότι ο Σωκράτης μπορούσε αν ήθελε να δραπετεύσει από το δωμάτιο που τον είχαν φυλακίσει όμως δεν το έκανε γιατί πίστευε στην έννοια της δικαιοσύνης. Είχε μάλιστα όσο χρόνο ήθελε μέχρι να επιστρέψει το ιερό πλοίο από τη Δήλο και να επιτραπεί να εκτελεσθεί - για την ακρίβεια περισσότερο 40 μέρες. Ο μαθητές του προσπαθούσαν με επιμονή να τον μεταπείσουν με κάθε είδους επιχείρημα ότι ο θάνατος του θα ήταν ανώφελος και ήθελαν να τον φυγαδεύσουν όμως ο Σωκράτης δεν ήθελα να δώσει την ικανοποίηση στους κατήγορους του να βλέπουνε τον Σωκράτη να γυρίζει την πλάτη σε όλα όσα είχε διδάξει. Ανάμεσα στις διδαχές του ήταν και αυτή της ζωής μετά θάνατον - της μέλλουσας ζωής ανάμεσα στους δίκαιους.
Ο Κρίτωνας μέχρι και το τελευταίο πρωί όταν έφτασε το καράβι από τη Δήλο είχε προσπαθήσει να τον μεταπείσει όμως ο Σωκράτης ήταν ανένδοτος. Λίγες ώρες πριν πιει το κώνειο όλοι μαζί οι φίλοι και μαθητές του με δάκρυα πηγαίνουν να συναντήσουν τον μεγάλο διδάσκαλο τους.
Με έκπληξη οι μαθητές διαπιστώνουν ότι ο Σωκράτης τους αντιμετωπίζει ήρεμος και γαλήνιος. Τους αποκαλύπτει για άλλη μία φορά ότι μετά τον θάνατο ο δίκαιος άνθρωπος πηγαίνει μαζί με του «αγαθούς» κυρίους του άλλου κόσμου. Ο Σωκράτης είχε την πεποίθηση ότι σε κάθε άνθρωπο τυχαίνει ένας άγγελος όσο είναι στη ζωή ο οποίος τον οδηγεί μετά θάνατο στην κατοικία του Άδη. Μας λέει επίσης με την διήγηση ενός μύθου ότι οι ψυχές που έζησαν ανόσια «πετάγονται στον Πυριφλεγέθοντα ποταμό» ενώ όσοι λήγουν μόνοι τους τη ζωή τους έχουν να υποστούν τιμωρίες. Σας θυμίζουν όλα αυτά κάτι ; Ο Σωκράτης είχε τις ίδιες ιδέες για την μετά θάνατο ζωή που έχουμε όλοι οι Χριστιανοί σήμερα.
Ο Σωκράτης καλείται για μία τελευταία φορά να υπερασπιστεί τα πιστεύω του στους ίδιους τους μαθητές του οι οποίοι αρνούνται να δεχθούν ότι σε λίγες ώρες ο Σωκράτης θα είναι νεκρός. Αμφιβάλουν ότι η ψυχή είναι αιώνια και προσπαθούν να του υποβάλουν αντεπιχειρήματα. Η ψυχή για τον Σωκράτη είναι όμοια με το θείον και αθάνατο και νοητό και αδιάλυτη και είναι η αιτία της ζωής στο σώμα το οποίο είναι υλικό, ανθρώπινο και θνητό και διαλυτό και μεταβλητό. Ο Σωκράτης υποστηρίζει ότι οι ψυχές που δεν έχουν επιτύχει να διαχωριστούν από το θνητό στοιχείο εν ζωή, βαραίνουν από τις ακαθαρσίες και τα μιάσματα και κατά την έξοδο τους από το σώμα δεν επιτυγχάνουν να φτάσουν το αιώνιο και το Θείο αλλά πέφτουν «δεμένες» από το πάθος, δηλαδή τις ανώφελες επιθυμίες. Ο φιλόσοφος όμως , γινόμενος ένα με την αλήθεια μετέχει στις αιώνιες ιδέες και εισέρχεται στην αιώνια ζωή. Οι ομοιότητες με το Χριστιανικό δόγμα είναι τρομακτικά όμοιες, μόνο που αυτή η συζήτηση συμβαίνει περίπου το τέταρτο αιώνα π.Χ...
Ο Σωκράτης πίνει το δηλητήριο
